آمدت نوروز و آمد جشن نوروزي فراز

شاعر : منوچهري

کامگارا! کار گيتي تازه از سر گير باز آمدت نوروز و آمد جشن نوروزي فراز
سنبل اندر پيش لاله چون سر زلف دراز لاله‌ي خودروي شد چون روي بترويان بديع
وقت شبگيران به نطع سبزه بر شطرنج باز شاخ گل شطرنج سيمين و عقيقين گشته است
مرغکان چون شاعران در پيش اين يازان فراز گلبنان در بوستان چون خسروان آراسته
چون دهان بسدين در گوش سيمين گفته راز لاله‌ي رازي شکفته پيش برگ ياسمن
فاخته چون مذن و آواز او بانگ نماز بوستان چون مسجد و شاخ بنفشه در رکوع
سر به زانو برنهاده رخ به نيل اندوده باز وان بنفشه چون عدوي خواجه‌ي گيتي نگون
آن فريدون فر کيخسرو دل رستم براز خواجه احمد آن رئيس عادل پيروزگر
زعفران گر کاري، آزد بر دو دندان گراز هر زمان ز افراط عدل او چنان گردد کزو
حرص چون چونين بود محمود باشد حرص و آز هست حرص او به مال و خواسته از بهر جود
رايگان زر صيرفي و رايگان ديبا بزاز گاه صرافست و گه بزاز و هرگز کس نديد
ديبه و دينار نه مقراض ديدي و نه گاز گر چنو زر صيرفي بودي و بزازي يکي
دشمنان زو بامذلت، دوستان با اعتزاز وان قلم اندر بنانش گه معز و گه مذل
چون برآرد عنکبوت از کام خود تار طراز برکشد تار طراز عنبرين از کام خويش
در جهان هرگز شنيدستي طرازي زين طراز؟ قيمت يکتا طرازش از طراز افزون بود
گونه‌ي بيمار دارد، قوت کوه طراز قامت کوتاه دارد، رفتن شير دژم
عنبرست او را بضاعت، للست او را جهاز در عيان عنبر فشاند، در نهان لل خورد
خود نه پيوندش به يکديگر فراز آيد نه ساز هر مديحي کو بجز تو بر کنيت و برنام اوست
هست با شمشير تو اقلام شيران خرگواز هست با خط تو خط چينيان چون خط برآب
تا همي ملکت بپايد بر سر ملکت بناز تا همي دولت بماند، بر سر دولت بمان
بار ده، قصه ستان توقيع زن، تدبيرساز گنج نه، گوهر فشان، صهبا کش و دستان شنو
کف گشاي و دل فروز و جان رباي و سرفراز روي بين و زلف ژول و خال خار و خط ببوي
جز به نايي دم مزن، و نرد جز با مي مباز جز به گرد گل مگرد و جز به راه مل مپوي